Obił mi się ostatnio o oczy tekst deklaracji wiary dla nauczycieli przygotowany przez pewnego blogera. wszystko ładnie, pięknie i po bożemu, ale pewne wersy napawają niepokojem. Brzmi ona mniej więcej tak: Ja, nauczyciel Rzeczypospolitej Polskiej, przyrzekam rzetelnie pełnić mą powinność nauczyciela i wychowawcy, dążyć do pełni rozwoju i doskonalenia osobowego tak własnego, jak i powierzonych mi uczniów, w duchu patriotycznym i ewangelicznym, mając na względzie Dobro Wspólne oraz Zbawienie własne i swoich podopiecznych. Zatem zobowiązuję się kształcić oraz wychowywać młode pokolenia Polaków w duchu umiłowania prawdy, a nade wszystko umiłowania Boga-Prawdy, albowiem Jezus Pan powiedział o sobie, iż jest Prawdą największą. Stąd też będę uczyć szacunku i umiłowania Kościoła Katolickiego (...). Czynić będę wszystko zgodnie z powszechnymi zasadami dobra i sprawiedliwości (...), których najlepszym strażnikiem jest nieomylna w sprawach Wiary i Obyczajów Stolica Apostolska Świętego Rzymskiego